احساس سربار بودن :
احساس سربار بودن حسی است که باعث می شود فرد خود را در خانواده و اجتماع، موجودی اضافی تلقی کند و در طولانی مدت احساس افسردگی و ناامیدی خواهد داشت. به عنوان مثال مصاحبه شونده ای گفت : از اینکه نمی توانم مستقلانه به کارهای خودم بپردازم و اینکه دیگران را می بینم هر روز صبح با هدفی از خواب بیدار می شوند و به کارهایشان می رسند، احساس بی مصرفی و سربار بودن برای خود و خانواده ام دارم. احساس خیلی بدی است. اگر ازدواج می کردم شاید این احساس کمتر می شد و اینقدر مزاحم پدرو مادرم نبودم. (کد شرکت کننده ۱۸)
عدم پذیرش شرایط جسمانی معلول :
یکی از موانع جدی ازدواج معلولین عدم پذیرش شرایط جسمانی معلول برای ازدواج است و این امر باعث می شود که فرصت ازدواج آن ها خیلی کم بشود. خب من مشکلات حرکتی دارم و باید از من مراقبت شود، حالا چه کسی حاضر است با من ازدواج کند؟ دوستانی داشتم که طرف مقابل مشکلات جسمانی آن ها را نپذیرفت و بعد از ازدواج به دلیل عدم استقلال حرکتی یا مشکلات حرکتی، با هم اختلاف شدید پیدا کردند و از هم جدا شدند. اگر این شرایط من را کسی نپذیرد خب من می ترسم مشکلاتم بعد از ازدواج از دوره مجردی بیشتر شود. (کد شرکت کننده ۲)
عدم حمایت مالی خانواده :
برخی از خانواده ها از بضاعت مالی برای حمایت از ازدواج فرزندشان را ندارند یا اینکه خانواده ترجیح می دهد به صلاحدید خود مخارج را در جای دیگری هزینه کند. این خود بخشی از موانع موجود بر سر راه ازدواج افراد معلول است . من وضعیت پدرم معمولی است، اما واقعیت این است که حاضر نیست به من برای ازدواج ام پول بدهد یا حمایتی کند. دلیلش این است که چون من کار درست و حسابی ندارم، می گوید ازدواج تو فقط نون خور اضافه می کند و بار فشارهای مالی ما را بیشتر می کند. ( کد شرکت کننده ۴)
عدم حمایت جامعه از ازدواج معلولین :
بخشی از جامعه ازدواج معلولین را یک ضرورت جدید عمده تلقی نمی کند. برای همین ممکن است که از ازدواج این گروه حمایت نشود یا لازم نبیند که حتما ازدواجی صورت پذیرد. « جامعه قبول نمی کند
جامعه نمی پذیرد که ما معلولین ازدواج کنیم. وقتی بحث ازدواج معلولین من مطرح می شود، من از خیلی ها شنیدم و دیدم که واکنش های منفی از خودشان بروز می دهند، مثلا می گویند برای این ها باید ازدواج کنند.( کد شرکت کننده ۱)
دید ترحم آمیز نسبت به معلولین:
دیدگاه جامعه نسبت به معلولین همواره با ترحم همراه است. البته این دیدگاه گاهی حالتی منفی هم به خود می گیرد. نگاه ترحم آمیز جامعه به معلول به استقلال مالی و فردی او منجر نمی شود، بلکه او را بیشتر از قبل افسرده می سازد.   «من انسانیت و مهربانی را دوست دارم، اما این با ترحم فرق دارد. بعضی اوقات برخی از معلولین را در برنامه های تلویزیونی می آورند مردم ببینند. این نه تنها کمکی به معلولین نمی کند، بلکه فقط تشویق همان فرهنگ ترحم آمیز است و نگاه خاص به معلولین است. نسبت به ازدواج هم همین نگاه وجود دارد. مثلا می گویند فلانی خودش رو فدا کرد تا با فرد معلولی ازدواج کند . واقعا این نگاه غیر قابل پذیرش است ( کد شرکت کننده ۱۱ )
اشتغال موقت و بدون بیمه (اشتغال سفید):
اشتغال موقت و بدون بیمه و سایر مزایای رفاهی که فقط حقوق بخور و نمیر دارد به اشتغال سفید هم شهرت دارد       «مدتی کار فتوشاپ می کردم و تا حدی هم پس انداز کردم، اما خب متاسفانه صاحب کار مرا بیمه نکرد. یعنی عملا این چند سال هیچ سابقه بیمه ای ندارم. اصلا دوست ندارم به ازدواج فکر کنم. واقعا هزینه های یک زندگی مستقل را چگونه تامین کنم؟
همین پول کمی هم که دارم باید صرف هزینه های فیزیوتراپی و درمان خودم بکنم ( کد شرکت کننده ۱۳ )
عدم حمایت های دولتی :
آیا فرصت های شغلی، اشتغال حمایت شده و فراهم ساختن مسکن از وظایفی است که دولت و نهاد های دولتی برای معلولین می بایست ایجاد کنند تا علاوه بر استقلال مالی، بازنشستگی و درآمد مکفی برای داشتن زندگی مناسب را داشته باشند.
« دولت هیچ کمکی برای اشتغال پایدار و حاکمیت شده ما نمی کند
حمایت های مالی دولتی وجود ندارد
اشتغال حمایت شده نیست. وام خود اشتغالی هم اینقدر کم است که نمی شد و با آن کاری کرد
تازه فقط که انجام کار نیست. بیمه، بازنشستگی، مخارج درمانی، مسکن و اینها هم هست. خب تا زمانی که، پول نداشته باشم ،درآمد کافی نداشته باشم، واقعا فکر ازدواج به نظرم خیلی بچه گانه است.» ( کد شرکت کننده ۱۷ )